17 januari 2016

Dat was het dan


Het zit er op. 7 Maanden waren we dag in, dag uit op de boederij van Natuurmonumenten. Het was leuk, lastig, soms hectisch en op andere momenten dodelijk saai, maar vooral: leerzaam. Alleen... niet helemaal op de manier die we hadden verwacht!

Wat had je dan verwacht, hoor ik je denken. Tsja. Ons bedrijfsplan was al kant en klaar, en eigenlijk dachten we dat we gewoon gingen proefdraaien, en dat we daardoor de paar dingen die nog onduidelijk waren konden aanscherpen, en klaar is kees. Maar zo ging het dus niet! Haha, gaan dingen ooit zoals je ze verwacht? Nee Mijke, nee! De belangrijkste les die we namelijk geleerd hebben hier is... dat we ons plan moeten cancelen.

...Hewa? Ja echt!

Het klinkt erger dan het is hoor. We willen nog steeds wel zelfstandig zijn. Maar het wordt kleiner, veel kleiner. Veeeeeeeel kleiner. Om te beginnen zonder tuin. Want tuin en horeca, dat gaat gewoon niet samen als je maar met z'n tweetjes bent. In theorie zou het misschien kunnen, maar in de praktijk zit je gewoon net met je snoeischaar in de appelboom, komen er ineens 100 klanten. Ja, dan moet je weer die boom uit, want klanten gaan voor. En er zijn een heleboel klusjes waar je niet eens aan kunt beginnen, omdat er een kans is dat er net een klant voor je neus staat. Moet je eerst alle verfpotten weer dichtdoen en je handen schrobben voordat je ze uberhaupt kunt bedienen. Dat werkt gewoon niet. Met personeel zou het kunnen, maar daarvoor kunnen we simpelweg niet genoeg geld lenen. Dus, schrap de tuin. Wat blijft er dan over? Een theehuis. Maar daarvan zijn er al zo veel, het was juist de tuin die ons plan zo leuk en bijzonder maakte. Dus schrap het theehuis. Terug naar de tekentafel!


Tsja, en op die tekentafel komt het geleerde van afgelopen half jaar wel weer van pas. U bent natuurlijk reuze nieuwsgierig, dus laat ik eens opsommen wat dat zoal was!

1. Mijn zelfgemaakte ijs was een enorme hit!
Dit was mogelijk het állerleukste moment van het afgelopen half jaar. Ik had groenethee/munt-sorbet gemaakt. Dat was het enige dat we hadden en het was stralend weer dus klanten kwamen uitgedroogd ons erf opkruipen, snakkend naar verkoeling. De blik op hun gezichten als ik vertelde dat ik alleen groenethee/munt-sorbet had. Heh? Dat klinkt gek... Lust ik dat wel? Maarja, die hitte... Dus toch maar bestellen. Nou en óf ze het lustten! Alle klanten staken elkaar aan, liepen elkaar te vertellen hoe huilend lekker die sorbet wel niet was, nietsvermoedende voorbijgangers werden zelfs toegeschreeuwd.. "Kom hier! Hier is ijs! Het lekkerste ijs dat je ooit zult eten! Echt waar, kom hierheen en koop ijs!". Echt, er gaat niks boven dat gevoel van gelukzaligheid als je een enorme groep mensen ziet genieten van jouw eigengemaakte product.


2. Mijn zelfgemaakte limonade was ook een schot in de roos.
Ze gingen er door per liter, in de zomer vooral. Lekker lekker, hoorde ik overal, konden ze deze siroop ook ergens kopen? In een geschenkverpakking misschien? Nee, helaas... maar dat bracht me wel op een idee! Ik vind het ook verschrikkelijk leuk, limonade maken. Ik experimenteerde met verschillende dingen zoals mandarijn-sinaasappel-limoen. Plukte in de hele wijk alle drentse krentenboompjes leeg. Het maakte niet uit wat ik deed, elke smaak werd laaiend ontvangen door het publiek.

3. Ik kan echt taart bakken, pfieuw!
Want ja, natuurlijk roept familie en vrienden op verjaardag hoe lekker die taart is die je hebt gemaakt. Maar dat is toch niet hetzelfde als een betalende klant die jouw taart zo lekker vindt dat ie de week er op al zijn buren, familie en vrienden meesleept.


4. We willen echt zeker weten zelfstandig zijn.
Afgelopen half jaar waren we natuurlijk niet echt zelfstandig, we werkten voor, of onder de vlag van Natuurmonumenten. En hoewel dat hartstikke leuk was en ook zeker voordelen heeft (ze hebben bijvoorbeeld bestaande fans, communicatiekanalen, contacten en gereedschap, materiaal en vrijwilligers), merkten we dat we toch gewoon ...te eigenwijs zijn. We willen dingen gewoon echt op onze eigen manier doen! En als je samenwerkt doe je toch consessies. Ook al zijn die consessies volledig redelijk en begrijpelijk, toch haalt dat bij ons werkplezier weg. Zelfdoen! Tsja, zo kinderachtig zijn wij blijkbaar!


5. We willen iets máken.
Oftewel, iets toevoegen dat er nog niet was. Geen bullshitjob hebben dus. Netwerken, managen, PR, dat is allemaal leuk, maar volkomen zinloos als we het niet inzetten voor een product dat we niet zelf hebben gemaakt. Fruit en kruiden telen: geweldig. Jam, limonade, taart, soep maken: supertof. En dan willen we bij het hele proces betrokken zijn. Niet alleen iets maken en dat iemand anders het verkoopt. Niet alleen iets verkopen dat door iemand anders is gemaakt. Nee, zelf doen, van begin tot het eind.

6. Het is gek genoeg belangrijker dat je aardig bent dan dat je superhoge kwaliteit aanbiedt.
Ja, echt. Dit was voor mij een eye-opener. In alle tv-shows, interviews met topkoks, overal en altijd staat het buiten kijf; de kwaliteit moet voorop staan. Nou, niet dus! Natuurlijk, er is een ondergrens. Als de koffie te slap is, de taart niet gaar, of de limonade te zoet, dan kun je het wel schudden. Maar als klanten het gevoel hebben dat ze welkom bij je zijn, dat ze warm worden onthaald, dat jij hun best voor ze doet, en vooral dat je áárdig bent dan gunnen ze je van alles. Dan geeft het niet als de bestelling wat langer duurt, de pin het niet doet, de koffie op het schoteltje is gemorst, hun favo ijs er niet meer is, de vloer modderig is of dat de glazuur lelijk smelt omdat de taart nog niet genoeg is afgekoeld. Sterker nog, dat vinden ze zelfs een soortvan leuk! Het hele feit dat we geen superstrak gedesigned theehuis met dure merken, gelikte pakjes en een gestroomlijnde bediening hadden gaf mensen een gevoel van thuiskomen, ontspannen, bijna alsof ze bij je op bezoek zijn. Lekker kneuterig en onhip zijn roept een gevoel van medemenselijkheid en onthaasting op en daar is blijkbaar behoefte aan.

7. De meest geroepen zin van mensen die de keuken in liepen
Ok, op "Ohjee, is dit privé?" na dan. Dit kunnen jullie denk ik wel raden. De meest geroepen zin is... "Ohhhh, wat ruikt het hier lekker!". Haha, soms zelfs als iets gewoon aangebrand was!


Ja, natuurlijk hebben we nog veel meer geleerd. Dat onze hond supergoed is met kinderen. Dat mensen het leuk vinden om zelf hun thee en koffie te zetten. Dat er mensen zijn die zonder nadenken 170 euro uitgeven aan schapenvachtjes. Dat mijn blog blijkbaar wordt gelezen door mensen die ik niet ken, en dat die mensen dan ook daadwerkelijk op de boerderij kwamen kijken (tof!). Dat koeien geweldig zijn! Hoe mooi de Onlanden zijn. Hoe raar het weer was vorig jaar. Dat Marinus vergaderen haat. Dat je met bijna niks al kunt beginnen. Hoe verschrikkelijk vaak je de vaatwasser in en uit moet ruimen. Dat mensen wegblijven als knmi regen heeft voorspeld, zelfs als het de hele dag droog blijft. Dat kinderen al blij zijn met een enkele boomstronk. En zo vergeet ik nog een heleboel.


Het afgelopen jaar was turbulent en hectisch. Eerst laten we dit maar even bezinken. We hebben langzaam afscheid genomen van ons oude plan. En terwijl we onszelf even pauze gunnen, begint er in ons achterhoofd stiekum alweer wat te borrelen. Een nieuw plan, gebaseerd op wat we hebben geleerd. Maar ha, daarover ga ik nu nog niks verklappen!



































12 augustus 2015

Terugblik op de zomer

Zo, wat is er veel gebeurd de afgelopen weken! Ik had gewoon echt geen tijd over om te bloggen. Het hoogtepunt was wel het supergeslaagde OERRR Festival, waarbij zo'n 1000 kids en hun ouders bij ons op het erf leuke dingen kwamen doen. Daarna waren we wel toe aan even pauze en zijn we lekker een poosje naar Schier geweest. Over oerrr, de vakantie en alle andere dingen vertel ik binnenkort. Voor nu gewoon wat fotootjes van de afgelopen tijd. Gewoon, omdat het zo mooi is op de Madijk!

Ons bloemenplukveld in juli. Ik hou van klaprozen!


De stokrozen steken prachtig af tegen de zwarte staldeur
(en ja, soms regent het hier ook ;)

De 3e? leg van de zwaluwen. Dat gaat maar door! 

De boldistel is razendpopulair.

Augustus, doei klaprozen, het was mooi!

Rond ons vennetje staat een overdaad aan kattenstaart in bloei.
Ik vind het zulke mooie planten! Ze doen het ook goed op vaas.

Naast het paardenweitje groeit volop kamille. Of is dit valse kamille?
Hij ruikt namelijk lang niet zo sterk. 

Phacelia, gezaaid door de moestuinders. Prachtige bijenplant. Toen ik
deze foto nam schrok ik me een hoedje, recht voor mijn neus op nog geen meter
afstand sprong ineens een haas de lucht in. Sodemieters wat kunnen die
rennen! Oortje hield hem (gelukkig!) niet bij. En die kan met gemak
60 km/h halen!

Prachtige eenzame papaver, van het soort waar je maanzaad van oogst meen ik.

De mannetjesmieren vliegen uit. 


Kaasjeskruid in prachtig dieppaarse kleur.

Onze bijenkast! Die staat sinds kort op ons erf. Zo leuk!

Een boom die omviel tijdens de storm. Tsja, Zonde, en ook nog bovenop de bloemen.
Maar niet getreurd, de resten zullen een fantastische schuilplaats worden voor vogels,
insecten, egels en hopelijk salamanders.

uhhh hm, wacht, dit is een hond. Die groeit niet én bloeit niet. Maar ze is wel blij! Nou vooruit, ze mag blijven.



Mooi he, allemaal? 

Fijne dag! 










11 augustus 2015

Als je from scratch begint


Als je from scratch begint, en weinig geld hebt, dan moet je alles langzaam opbouwen. Toen we eerst op de boerderij kwamen was er eigenlijk niks. Toen gingen we plotsklaps open en was het nog een heel gedoe om de klanten te voorzien van koffie, thee, limonade en taart, want we hadden helemaal nog geen spullen om taart te bakken bijvoorbeeld. Nou, ik kan jullie vertellen dat dat soms best wel frustrerend was! Had ik alles van huis meegenomen, was ik net begonnen aan een taart - verdorie, bakvorm vergeten! Ja dan gaat het dus over. Kak.

Als je from scratch begint, en weinig geld hebt, dan hebben klanten andere verwachtingen. Ja als je ze het een beetje uitlegt tenminste dan he, dat spreekt voor zich. Ze vinden het dan helemaal niet erg als er geen taart is, of als ze met onbekenden aan een biertafel moeten zitten met elkaar. Nee, wat blijkt, ze vinden dat zelfs leuk! Zo leuk zelfs, dat ze je vanzelf een beetje gaan helpen. "Je moet die koffie duurder maken hoor!" zeggen ze dan, en geven je twee euro extra. Of "Hey, anders zet je toch een schoolbord langs de weg?". Ik denk dat dat komt omdat het heel persoonlijk is. Dat mensen wel een beetje klaar zijn met die gelikte, onpersoonlijke, veel te hippe tenten en wereldwijde ketens. Ze vinden het veel leuker om op een mooie plek een kop gewone koffie te drinken voor een normale prijs bij leuke mensen waar ze zich thuis bij voelen, in plaats van op bezoek. Omdat de dingen er gewoon lekker gewoon gaan dus!

Nou, dat treft! Bij ons gaan de dingen heel gewoon. Net zo gewoon als bij de mensen thuis. De koffie komt uit een gewoon koffiezetapparaat, de taart wordt gewoon zelfgebakken, de prijslijst schrijf ik gewoon met de hand, de tuinstoel wiebelt gewoon een beetje, de tuin staat gewoon vol met onkruid en als klanten weggaan zeggen we gewoon 'moiiii!' (we zijn immers gewoon in drenthe). En als we iets niet hebben, moeten we dat dus gewoon improviseren. Want zo gaat dat als je from scratch begint.

Ik vind dat echt fantastisch, dat improviseren. Ja niet altijd dus, als je niet de juiste spullen hebt, want soms kost het dan superveel tijd of energie terwijl het met het juiste gereedschap in een minuut geklaard zou zijn. Maar dat kneuterige geknutsel, ik hou daar wel van! Het is zo lekker veelzijdig, en het hoeft helemaal niet perfect. En dat is fijn voor de perfectionist in mij. Die houdt nu regelmatig lekker haar mond. Eigenlijk is ons werk soms gewoon een soortvan spelen! Zo speelde Marinus met hout in de vijver, en het resultaat is een spannend vijverpad met een "echte" piratenbrug - waarvan direct iemand (wijfelend ;) gebruik maakt.



Ik speelde met verf en sloophout toen bleek dat ons assortiment te uitgebreid werd om aan elke klant apart op te noemen (inmiddels staan er nog twee extra borden bij en het is nog steeds niet genoeg, haha).

Ik speelde met het maken van schriftjes omdat vogelaars blijkbaar graag hun waarnemingen met elkaar delen, met het schrijven van schoolborden zodat mensen kunnen zien dat ze bij ons iets kunnen krijgen. En ik speel elke week met bloemen! Dat is zo leuk, al die bloemen. Bloemen zijn fijn! Het ziet er gelijk zoveel gezelliger uit.






En ik speelde met stiften op ramen, een avondje handlettering-inspiratie opdoen op pinterest gaf een lekker simpele oplossing voor het feit dat mensen niet binnen durfden te komen. Niks geen cursus of weken oefenen, gewoon hóppa uit de losse polst en niet te moeilijk, het hoeft toch niet perfect. Wat zeg ik? Liever niet zelfs!



Och, en als je in de toekomst schepnetjes gaat verhuren dan moet je zelf ook wel even controleren of er echt wel beestjes in de vijver zitten. En dus stonden we dan op een middag met een schepnet en een kletspoot dit gekke beestje te bewonderen. Op ons dooie gemakje. Werken, noemen we dat.

Heeft iemand trouwens enig idee watvoor diertje dit is?

Tsja, en wat ik in de keuken doe is eigenlijk toch ook gewoon een soortvan spelen? Limonade, icetea, taart en ijsrecepten maken die ik nog niet eerder heb gemaakt. Zo eens iets nieuws uitproberen dat je ter plekke verzint en dat dan heel lekker blijkt te zijn.

Vlnr: groene iceatea met citroenmelisse uit de tuin,
citroengranita met tijm uit de tuin en bietjes-uit de tuin-limonade

Watermeloensorbet met limoen en gember

Gembercake met citroenglazuur en kokos

Frambozensorbet en groene thee-muntsorbet
Aardbei-framboos limonade

Ja, wij vermaken ons wel! 

Ohja, alleen dat gezond eten waar ik het de vorige keer over had. Meestal gaat dat wel goed hoor. Maar laatst vonden we onszelf op zondagavond ineens terug bij de bushalte, terwijl we chinees zaten te picknicken... Haha, het kan natuurlijk niet altijd lopen zoals je het plant!



Fijne dag!

16 juli 2015

Oeps... dan maar turbojam

Oh god, onze tuin... Helemaal vergeten! Dat we nog een tuin hebben!

In de week voor we aan ons Avontuur begonnen was ik Verschrikkelijk Slim. Ik beredeneerde dat we vanwege het Avontuur geen tijd en zin zouden hebben om in de tuin te werken, dus maakte ik de hele moestuin onkruidvrij en zaaide elke vierkante centimeter in met gewassen die weinig onderhoud vragen. Wortels, bietjes, boontjes, courgette, pompoen. Vervolgens kwam ik de hele maand niet meer in de tuin.

Tsja... Wat ik even was vergeten bij mijn geniale plan is dat in juni onkruid sneller groeit dan groente. Oeps! Na een maand stond het onkruid op sommige plekken kniehoog. Alle sla was doorgeschoten, en op de plek waar ik gezaaid had groeide voornamelijk kweek. Gelukkig doen een heleboel dingen het ook prima zonder hulp. Ik oogstte erwtjes, peultjes, knoflook, framboosjes, wortels, megabietjes, radijsjes, bosui, munt, kamille en aardbeitjes. Toen was ik moe, maar met mijn laatste krachten trok ik zonder omhaal het ergste onkruid bij bossen uit de grond. Ik sjouwde mijn gigantische oogst naar huis, mikte de zooi in de koelkast en viel in slaap.


Een week later kom je dan ineens in de koelkast een bak zompige aardbeien tegen. Ik had destijds de beste bedoelingen met die aardbei, echt waar! Lekker vers uit het vuistje, of bij het toetje met wat vla en slagroom. Je moet me geloven als ik zeg dat ik van plan was ze te eten! Maar ik deed het niet, ik was ze straal vergeten, en nu waren ze.... sja. Marinus viste de rotste exemplaren er tussenuit, waste de rest en zette ze met een pot poedersuiker voor m'n neus. Maar echt appetijtelijk zagen ze er niet uit. Wat te doen met een kleine hoeveelheid 'nog niet verrotte maar ook niet meer zo mooie' aardbeitjes? Simpel... je maakt jam!


Dit recept voor jam is zó makkelijk en zó snel dat 'geen tijd, geen zin en moe' geen excuus meer is. Werkende mensen, lezen jullie mee?

Zet klaar: 1 of meerdere schone (jam)potjes. Je kunt ze eerst steriliseren maar als je zoals ik een kleine hoeveelheid maakt is dat niet echt de moeite - het is dan toch snel genoeg op.

Men neme:

aardbeien - 2 handjes is al genoeg voor een klein potje, ik had 125 gram
bruine basterdsuiker
citroen

Was en ontkroon de aardbeien en weeg ze. Voeg hetzelfde gewicht aan basterdsuiker toe. Knijp vervolgens gezellig op de bonnefooi een citroen uit, ik deed een halve. Doe alles in een pan en zet op een heel laag vuurtje. Roer tot alle suiker is opgelost en breng de boel dan aan de kook. Kook het precies 5 minuten, trek je er niets van aan dat het nog heel dun is en giet de hete jam in een pot. Deksel er op, klaar!



Het resultaat is een heerlijk stroperige, bijna zwarte jam met hele aardbeien en een volle zoete smaak. Echt onmogelijk om dit dun uit te smeren, maar daarover klaagt niemand, zo lekker als 'ie is. Als je net als ik geen hele verse aardbeitjes gebruikt, of de pot niet eerst steriliseert, bewaar de jam dan in de koelkast en eet hem snel op. Maak je het wel in bulk, gebruik dan alleen goede aardbeien en steriliseer de potten voor je ze vult.

Eet smakelijk!

12 juli 2015

De eerste maand

Toen Marinus laatst de kalender omsloeg van juni naar juli zag ik ineens iets geks staan. "Dinsdag 2 juni: Madijk bezichtigen". Was het echt nog maar een maand geleden dat we er voor het eerst gingen kijken? Het voelde alsof we er al jaren kwamen. Raar!


Meestal gaat het snel omdat je veel leuks doet. "Tiet vliegt", zeggen we hier in Grunn dan. Het kan ook snel gaan omdat je juist niks doet - want als je slaapt gaan de uren ongemerkt voorbij. Bij ons was sprake van beide. Want ik zal jullie eens vertellen hoe vermoeiend het is om ineens weer 5 dagen te werken als je ervoor 2 jaar niet hebt gewerkt. "BATS!" Zegt de man met de hamer dan aan het eind van de dag. Of eigenlijk al 's middags. Om 12 uur. "BATS, BATS, BATS!!! Slapen zul je! Nu!!!"Jongens, ik had dat schier niet verwacht, dat het zó vermoeiend zou zijn. De raarste dingen gingen door mijn hoofd;  heb ik een burn out? Heb ik MS? Heb ik een andere mysterieuze vermoeidsheidsziekte? Misschien moest ik toch maar naar de dokter? Maar nee. Navraag bij familie en vrienden leert dat deze monstervermoeidheid normaal is in onze situatie - bij herintredende moeders bijvoorbeeld is het schijnbaar een welbekend fenomeen. Je werkt overdag, en hoopt dat je 's avonds nog net een diepvriespizza naar binnen krijgt voor je in slaap valt op de bank. In het weekend doe je de was en de afwas, app je 3 zinnen met een vriendin en hang je wezenloos voor de buis tot je weer in slaap valt. Nu weten jullie gelijk waarom ik jullie zo schandelijk verwaarloosd heb.


Het goede nieuws is natuurlijk dat het went. Wonderlijk, dat aanpassingsvermogen van ons lichaam. Ik kan nu na een dag werken soms al zelf een salade in elkaar flansen en 1 of 2 afleveringen van the Mentalist kijken voordat ik in slaap val. Heus! We komen er wel.

Nu hebben jullie na dit vermoeidheidsrelaas wellicht de indruk dat het op de boerderij keihard werken is. Afzien welhaast. Dat het slavendrijvers zijn daar bij Natuurmonumenten. Nou, daar is niks van waar hoor! Natuurlijk moet er heel veel gebeuren, en is het soms fysiek of mentaal flink aanpoten, maar tegelijkertijd hebben we de vrijheid om zelf te bepalen wat we wanneer doen en zitten we op een prachtige locatie die ook genoeg ruimte biedt voor ontspanning en rust - al moesten we dat nog wel even ontdekken.

De eerste weken werd er vooral schoongemaakt. Want het huis stonk. En spinnewebben! Echt eindeloos spinnewebben. Eigenlijk zou je de eerste twee weken wel kunnen samenvatten met de woorden spinnenwebben en muggenpoep. Bah.


We maakten kennis met het "boerenleven". Van mooie vondsten tot minder mooie vondsten (hoewel de biologieleraar van een schoolklas die in de stal kwam schuilen voor de regen wel héél enthousiast riep van "kom eens kijken, een dood dier!")



Ik leerde rijden in de Gator - zo heet ie echt. Ik heb geen rijbewijs dus dit is nu officieel het enige gemotoriseerde landvoertuig dat ik ooit in mijn leven heb bestuurd. Drie rondjes over het erf, echt waar. Zijn jullie niet trots op me? Marinus gebruikt dit supercoole karretje om de maaimachine en andere grote gereedschappen te vervoeren tussen ons en de Vennebroek - een locatie van Natuurmonumenten vlakbij waar ze de wereld aan apparaten en machines hebben die wij mogen gebruiken. 


Er valt op ons erf van 2 hectare behoorlijk wat te maaien voor Marinus, zoals bijvoorbeeld het pad door onze bloemenpluktuin waar mensen zelf gratis een bosje bij elkaar mogen plukken. Hier alleen nog het koolzaad in bloei, maar inmiddels ook vol met klaprozen, korenbloemen etc.


Tussen het soppen door aten we meestal buiten onze lunch, genietend van de zon en het uitzicht. We turfden hoeveel mensen er voorbij kwamen (op een goeie dag 75 per uur!) en zetten elke ochtend de vlaggen bij de poort zodat nieuwsgierige mensen het erf op durfen te komen. We richtten het voormalig winkeltje in met wat posters en folders van Natuurmonumenten over het natuurgebied en spraken met vogelaars, buurtbewoners, natuurgenieters, toevallige passanten, moestuinders en alle andere mensen die wilden weten wat wij hier van plan waren. Er kwamen loonwerkers om het binnenwerk uit de ene stal te slopen, en een andere stal plat te gooien. We ontmoetten de voltallige regiostaf van Natuurmonumenten, volgden een cursus gastheer/vrouwschap en probeerden tussendoor ook nog eens zelf een glimp van de Onlanden op te vangen, wat alleen lukte met slecht weer want andere dagen was het gewoon te druk. We kwamen niet verder dan 200 meter, maar zelfs met regen was dat al mooi.  




Aan het eind van de tweede week was er een verrassing: er werden meubels geleverd! Er stonden dan wel her een der wat kantoorstoelen en een verdwaalde tafel, maar verder was de boerderij leeg. Deze meubels zijn gedoneerd door onze grote vriendelijke zweedse blauwgele reus en waren al eerder in een pop-up store gebruikt in Assen, en nu gingen ze naar ons. Eindelijk konden we de woonkamer inrichten! De woonkamer noem ik zo omdat het dat oorspronkelijk was - maar nu wordt het onze binnenruimte voor de klanten van ons theehuis bij slecht weer. 


Zoals je ziet is de woonkamer nog niet echt af. Er moeten nog meer meubels bij. En dat geldt ook voor de tuin, want daar hebben we nu alleen wat boomstronken en een scoutingbank om op te zitten. Omdat we werken met een minimaal budget sprokkelen we de rest bij elkaar van de kringloop. Dat gaat niet zo snel en kost veel tijd, maar beetje en beetje komen we steeds dichterbij.




In de tuin moet ook heel veel gebeuren. Gelukkig hebben we daarbij veel helpers. Zo helpt Oor met het bewaken van het erf, helpen de paardjes met het snoeien van de bamboe, en de vogels helpen met het opeten van de kersen. Gelukkig, anders hadden we dat laatste zelf moeten doen.



En ik deed een van mijn favoriete klusjes: limonade maken! Hoewel het een stuk lastiger is als je alleen een mes en een snijplank hebt. Dus deed ik het maar thuis - waar mijn pannen niet berekend waren op deze grote hoeveelheden en dus maakte ik voor 10 liter limonade wel een stuk of 25x een nieuwe siroop - hmm, als je het zo bekijkt was het misschien toch niet zo gek dat ik ineens zo moe was! 


En toen was het ineens 1 juli. He, wat? Shit, zouden we vandaag niet voor het eerst open? Ja, dat staat wel op ons informatiebordje... Waaahhhh!!!! Paniek! In allerijl bestelde ik ingredienten bij de groothandel, bakte ik een taart, en sleepte wat "picknick"kleden van thuis mee om eventuele gasten te kunnen laten zitten. Die lagen daar vervolgens de hele dag zonder dat er iemand op zat, maar toch verdienden we die dag 8 euro en hebben we dat gevierd door 's avonds zelf maar op die kleden te gaan liggen. In de zon, met een boekje, rust. Ahhhh... weldadig.




Daarna werd het heet en kwam er niemand meer. Ik turfde 10 voorbijgangers per uur. De mussen vielen letterlijk van het dak - zoals deze, die op mijn kont viel toen ik 's avonds weer op mijn picknickkleed lag. Op de aller-allerwarmste dag was het zo heet dat we geen stap meer konden zetten. De hond was veranderd in een apathische vaatdoek. Dat was het moment dat we ontdekten dat we op de boerderij echt niet per se de héle tijd hoefden te werken - met die hitte jong, doe normaal! -  Aan de overkant van ons erf, achter de brug is een plek om boten te water te laten, met een steigertje erbij. Nog geen 2 minuten lopen. Af en toe ff heen en weer, hop het water in en weer terug - jaa, dit zelfstandige leven heeft voordelen hoor! Krijg dit maar eens voor elkaar bij je kantoorbaan. Ha!




Natuurlijk gaat niet alles van een leien dakje. Het is bijvoorbeeld errug lastig dat we niet zelf de beschikking hebben over geld om inkopen te doen. En alles bij de kringloop halen - niet alleen meubes, maar ook al je servies en keukeninventaris - betekent dat het een poos kan duren voordat je essentiele zaken bij elkaar gescharreld hebt. En dus moet je na elke 6 klanten afwassen omdat je niet meer glazen hebt. Kunnen klanten nog niet zien dat we een horeca zijn omdat er geen bord staat langs de weg. Moet ik spullen heen en weer slepen van huis om een taart te kunnen bakken en zit ik met de hand biscuitjes te vermorzelen voor de bodem (waar is de man met de hamer als je hem nodig hebt?!). En andere dingen moeten we gewoon leren omdat we ze nog nooit hebt gedaan. Zoals stoppen met werken aan het eind van de dag. Of bestellen bij de groothandel. Dit is bijvoorbeeld niet bepaald wat ik in gedachten had toen ik vroeg om 3 potjes kaneel... Lach niet! 


Maar al doende leert men! Want daarvoor zitten we hier. Voor werken, genieten en leren. Nou, dat lukt aardig dus! Ten slot nog een tip voor alle werkende mensen: eet genoeg groente. Want die diepvriespizza volstaat natuurlijk niet. En als je te moe bent om fatsoenlijk te koken dan doe je het toch gewoon zo:


Haha! Werkt prima!

Fijne dag!